Blauwe kaart

  1. Het ontbreken van de mogelijkheid om sprekers te interrumperen maakt de plenaire debatten in het Europees Parlement vaak saai. De invoering van de blauwe kaart is een voorzichtige poging om woordenstrijd aan te wakkeren. Door de blauwe kaart op te steken kan een afgevaardigde proberen de aandacht van de voorzitter te trekken. Als die er toestemming voor geeft en de collega die aan het woord is ook, mag de parlementariër een vraag stellen aan de spreker. De meeste sprekers zien dat graag, want het geeft ook hun extra spreektijd.
  2. De blauwe kaart is ook de benaming voor het papier waarmee hoogopgeleide migranten van buiten de Europese Unie hier aan het werk kunnen. De blue card is in 2007 ingevoerd naar het voorbeeld van de Amerikaanse green card. Die wordt nu herzien omdat lidstaten te weinig gebruik maken van het Europese model. Ook Nederland maakt liever gebruik van zijn eigen flexibelere regeling om kennismigranten aan te trekken. Gek genoeg zijn er geen regels voor het faciliteren van lager opgeleide arbeidsmigranten, terwijl daar op de Europese arbeidsmarkt ook behoefte aan is.
    Zie ook circulaire migratie.